Style Mebli Antycznych

Nazwa używana w odniesieniu do meblarstwa czasów panowania Ludwika Filipa (1830-1848). Jest to okres romantyzmu nawiązujący także do form gotyckich, renesansu i baroku a przede wszystkim rococo, dostosowanych do potrzeb mieszczaństwa i maszynowej produkcji. Jest to początek eklektyzmu, który ogarnie całą 2 poł. XIX wieku. Formy mebli są uproszczone, ciężkie w proporcjach, z dużą ilością profili i ornamentów. Głównym materiałem jest mahoń i palisander oraz miejscowe gatunki o jasnej tonacji barwnej, zwłaszcza owoce oraz jesion i brzoza. Brązy zastąpione zostały rzeźbą i intarsją, wśród której do głównych motywów ornamentalnych należą nadal liście akantu, urny, maski lwów, rozety, łabędzie. Wiele typów mebli przejętych zostało z XVIII wieku i z empir'u szczególnie meble do siedzenia. W związku z wprowadzeniem do mebli sprężyn (1825) większość siedzisk była miękko wyściełana i często całkowicie tapicerowana, obita tkanina w pasy, kwiaty z użyciem haftu i bogatą pasmanterią. Nadal modne są wygodne fotele typu berżery oraz leżanki, najbardziej rozpowszechnione stoły mają okrągłe lub owalne blaty wsparte są na pojedynczych trzonach rozwidlonych u dołu w trójnóg. Formy stały się uproszczone i ciężkie, chociaż wykorzystujące krzywiznę linii sprzyjającą komfortowi. Obok gatunków egzotycznych stosowano drewno europejskie oklejone cienką szlachetną okleiną. Pojawiło się mnóstwo mebli całkowicie tapicerowanych, z pikowaniem i frędzlami, wspartych na rolkach do przesuwania. Większą wygodę zapewniły wprowadzone w 1828 sprężyny tapicerskie.

Różne tendencje w sztuce XIX wieku rozwijające się od lat 30. nawiązujące do dawnych stylów i epok, a szczególnie do gotyku, renesansu, baroku, i rokoka. Naśladowano często wierne formy rokokowe, ale nie była to imitacja tego stylu, gdyż np. meble wyraźnie różniły się ogólną formą, rysunkiem proporcjami, detalami i ornamentami od swoich pierwowzorów. Meble obijano kolorowymi tkaninami, często wzorowanymi na ornamentach, a siedzenie i oparcie miękko wyściełano i pikowano; w połowie XIX wieku tapicerka stała się ważnym elementem mebli a szczególnie w stylu, którym nastał w tym czasie we Francji (Drugiego Cesarstwa styl); w latach 1840-1860 rozpowszechnił się neogotyk, a miedzy 1860-1880 neorenesans, który najbardziej pompatyczną formę uzyskał w meblarstwie w Niemczech. Pod koniec wieku naśladowano prawie wszystkie ważniejsze style, czasami łącząc je w jednym dziele.

Secesja była buntem przeciw naśladowaniu epok minionych i poszukiwaniem form nowych. Wytworzyła własną stylistykę charakteryzującą się przede wszystkim linią falistą, płaską plamą podrysowaną ostrym konturem, wertykalizmem, asymetrią, smukłymi liniami, pastelowymi kolorami. Ważną zasługą było też zerwanie z bogatą ornamentyką oraz zerwanie z hierarchią dzieląca sztukę na czysta i stosowaną. Do głównych ornamentów należały motywy roślinne (lilie, powoje, trzciny), kwiaty (róże,oset, mlecz, irys, chryzantema, menufary) owady (ważki, motyle) różne fantastyczne stwory (chimery, smoki) zwierzęta (węże, łabędzie, pawie). Powstało wiele cennych i pięknych mebli, mających często wielkie zalety dekoracyjne i konstrukcyjne, a bardzo małe użytkowe; większość jednak mebli łączy w sobie w sposób harmonijny funkcje i formę; często w komplecie z całym wnętrzem; płaszczyzny mebli ożywione były nieraz intarsją, okuciami, łączeniem różnych gatunków drewna lub polichromia.

Styl w meblarstwie i wnętrzarstwie, który przejawił się najsilniej w 2. ćw. XIX wieku, głównie w Austrii i Niemczech. W meblarstwie, jest to odejście od modnego w tym czasie empire'u poprzez przeciwstawienie się jego tendencji dekoracyjnej i monumentalnej. Meble stały się proste o solidnej konstrukcji, pozbawione zwykle okuć i brązów oraz elementów rzeźbionych i złoconych, natomiast powrócono do skromnej intarsji lub malowanych czarnych ornamentów. Meblom nadano wymiary dostosowane do niedużych pomieszczeń, sięgając często do wzorów angielskich z XVIII wieku, np. Sheratona, nadal modny jest mahoń, palisander, jesion, orzech, brzoza, klon, topola, oraz różne gatunki drzew owocowych. Meble były fornirowane i politurowane, intymne, bez reprezentacyjnego przepychu, eksponuje się naturalny rysunek słoi drewna, powstało dużo drobnych form meblarskich, jak np. małe stolik, żardynierki, etażerki. Ulubionym meblem stał się stół okrągły lub owalny, często wsparty na lirach oraz zaopatrzony w okrągłe klapy. Inne popularne typy mebli to kanapy, szafy biblioteczne, sekretery, serwantki, komody. Meble odznaczają się prostymi jasnymi podziałami architektonicznymi i harmonijnym połączeniem linii pionowych, poziomych i krzywych i dyskretnej dekoracji, która zazwyczaj jest skromna intarsja. Zalety te stanowią wartość dzięki której meble cieszą się dużym powodzeniem do dziś. W meblach tapicerowanych używano głównie tkanin w pastelowych kolorach, jednolite lub w paski albo drobne kwiatki. W powszechnym użyciu były pokrowce i sprężyn, które w tym czasie weszły w użycie.